Και πάλι στα ιταλικά

Από το 1847 και μετά ο Σολωμός θα επιστρέψει στην ιταλόγλωσση στιχουργία, επιστροφή που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως σημάδι εγκατάλειψης της ελληνικής ποιητικής δημιουργίας, μια «παλινωδία», ανεξάρτητα από τις σχεδόν παράλληλες ενδείξεις για μια (διαλειπτική έστω) συνέχεια (ή επιθυμία συνέχειας) και στην περίπτωση της ελληνόγλωσσης δημιουργίας. Ανάμεσα στα οψιγενή ιταλόγλωσσα κείμενα, που είναι κάποτε αποσπασματικά, ξεχωρίζουν «La madre greca» [«Η ελληνίδα μητέρα»], «L’usignolo e lo sparviere» [«Το αηδόνι και το γεράκι»], «La navicella greca» [«Το ελληνικό καραβάκι] (1853), «Orfeo» [«Ορφέας»] (1847) και «Saffo» [«Σαπφώ»] (1851). Κάποια από αυτά φαίνεται ότι γράφτηκαν για να διαβαστούν σε δημόσιες βραδιές αυτοσχεδιασμού, οι οποίες φαίνεται ότι συνέχισαν να επιβιώνουν για αρκετά χρόνια στα Επτάνησα. Πάντως, στην πλειονότητά τους αποτυπώνουν (στη δομή, στο θέμα, στην Ιδέα) τη διαδρομή που έχει διανύσει ο Σολωμός στα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τη συλλογή των νεανικών Αυτοσχέδιων Στίχων (1822).